Vroeger bouwde men kathedralen, maar wat is de erfenis van ónze generaties? We laten in de oceaan een plastic soep achter met eeuwigheidswaarde. Ironisch genoeg (maar niet bepaald verrassend) is juist ons kortetermijndenken de oorzaak van deze langertermijn erfenis. Hoe kunnen we ‘kathedralisch’ denken inzetten om betere voorouders te worden?

Kunstmatige intelligentie (AI) geïntegreerd in de natuurlijke habitat, kan dat? Als we AI bouwen vanuit een raamwerk van verwantschap en empathie, zouden we er dan nog steeds bang voor zijn?

Hoewel we hard hebben gewerkt om wat te maken van onze tuin, hebben we het écht harde werk niet eens zelf gedaan. Het omploegen van de bodem met duizenden kleine haarvaatjes. Het uit de bodem trekken van overtollig stikstof en opslaan in blad en stengel. Het herstellen van de verbroken myceliumdraden en de aanleg van ondergrondse schimmelwegen naar de nieuwe plantenpopulatie. Dat doen wij niet, dat doen zij. De miljarden wezens die in en op de grond leven.