Met bladeren vergroeid raken
Deze eerste zin van dit gedicht van Wislawa Szymborska was geschilderd in het trappenhuis van Wageningen Universiteit waar ik jarenlang als onderzoeker elke dag langs liep. Het greep me aan. Nu geef ik het door aan jou.Leven is de enige manier
om met bladeren vergroeid te raken,
op het zand naar adem te happen,
op vleugels proberen op te vliegen;
om hond te zijn
of hem over zijn gladde vacht te aaien;
om pijn te onderscheiden
van alles wat geen pijn is;
om zich in gebeurtenissen te bevinden,
zich in een uitzicht te verbergen,
naar de kleinst mogelijke vergissing te speuren.
Een uitzonderlijke kans
om je even te herinneren
waarover werd gesproken
toen de lamp niet brandde
om ten minste eenmaal
over een steen te struikelen,
in een of andere regen nat te worden,
je sleutels kwijt te raken in het gras;
en een vonkje in de wind na te kijken;
en zonder ophouden iets belangrijks
niet te weten.