Mijn mantra bij toekomstdenken is het maximaal oprekken van de verbeeldingskracht, bijna het tegenovergestelde van wat het Planbureau voor de Leefomgeving (PBL) en Wageningen UR doen in hun landbouw- en natuurverkenning voor 2050. Zij laten zien dat de doelen voor natuur, water en klimaat haalbaar zijn, maar doen dat binnen strak afgebakende kaders. De twee scenario’s verschillen sterk in ruimtelijke, sociale en ecologische impact, maar blijven onverbiddelijk ‘inside the box’.

Hoe zou het zijn om te wonen in een stad die ons ontworpen door mens, plant en dier? Met levende huizen die ademen, bijen die meepraten over stadsontwikkeling en landbouw in Agri-torens? Voor het Klimaatfestival van de Hortus in Amsterdam schreef ik dit toekomstverhaal over de stad Amsterdam.