Instorting is als een bosbrand
Trump spuugt leugens over een volle VN-zaal en wordt gehoord. Het twintigduizendste kind sterft in Gaza en de wereld zwijgt. De oceanstromen dreigen stil te vallen en het zeeleven heeft geen stem. Een bos dat is zwartgeblakerd door brand maakt geen geluid. Een bosbrand is een verwoestende gebeurtenis waar sommige natuurgebieden nooit compleet van herstellen. Toch kan een bosbrand in een gezond bos ook voordelen hebben. Hoe kunnen we leren om in te storten als een bos bij een bosbrand én weer tot bloei te komen?
Een bosbrand in een gezond systeem heeft een netto positief effect. Er zijn soorten die volledig afhankelijk zijn van brand. De draaiden ontkiemt alleen als de zaden zijn verbrand en vuurtorvrouwtjes leggen alleen in verbrand hout hun eitjes.
Een brand zorgt voor een herorganisatie, maar als er omheen nog genoeg ‘ingrediënten’ zijn, gaat de wederopbouw ook voorspoedig. Soms komt daarbij het oude terug, en soms ontstaat er iets nieuws.
Bang voor instorting
Dit is de cyclus van leven en dood, in de natuur alom aanwezig, maar mensen zijn er bang voor. Liever blijven we aan de kant van het iets nieuws beginnen en behouden, dan aan de afbraak/instorting en reorganisatie-kant. Dit vasthouden aan hoe iets is, noemen we ook wel 'systeeminertie'. Het is gemakkelijker om vast te houden aan een haperend systeem, dan om dit systeem om te buigen naar iets nieuws.
Facts of life
Als we reorganisatie en instorting echter als ‘facts of life’ beschouwen, kunnen we er ook beter mee leren omgaan. Onze huidige systemen staan op instorten. Het is geen kwestie van of ons moeten gaan aanpassen aan compleet andere geopolitieke realiteiten, klimaten en manieren van samenleven, maar wanneer.
Welke zaden hebben we nodig om nieuwe te bouwen? 🌱