Leven is met bladeren begroeid raken
Onderstaand gedicht van Wislawa Szymborska is mijn lievelingsgedicht. Szymborska wist met haar gedichten alledaagse observaties van mensen en natuur te verknopen aan morele thema’s en wetenschap. Menselijkheid en onmenselijkheid, oorlog en de dood, waren thema’s waar zij over schreef. Ik vraag me af welke gedichten ze zou schrijven als ze nu nog had geleefd.
Meer gedichten door Wislawa Szymborska
Leven is de enige manier
om met bladeren vergroeid te raken,
op het zand naar adem te happen,
op vleugels proberen op te vliegen;
om hond te zijn
of hem over zijn gladde vacht te aaien;
om pijn te onderscheiden
van alles wat geen pijn is;
om zich in gebeurtenissen te bevinden,
zich in een uitzicht te verbergen,
naar de kleinst mogelijke vergissing te speuren.
Een uitzonderlijke kans
om je even te herinneren
waarover werd gesproken
toen de lamp niet brandde
om ten minste eenmaal
over een steen te struikelen,
in een of andere regen nat te worden,
je sleutels kwijt te raken in het gras;
en een vonkje in de wind na te kijken;
en zonder ophouden iets belangrijks
niet te weten.